တစ္ခါတစ္ခါမ်ား
ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္မဲ့သလိုပဲ
ရစ္ဘီးႀကိဳးက ျပတ္သြားတဲ့ စကၠဴစြန္တစ္ေကာင္ဟာ
လြတ္လပ္ခြင့္ရသြားတာမဟုတ္ပဲ
ဘ၀အဆံုးသတ္သြားတာပဲ
အခ်စ္က ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ရန္သူလို
အလစ္အငိုက္ တိုက္ခိုက္တတ္တဲ့ အရာ
ငါ မစဥ္းစားပဲနဲ႔ မင္းအေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္ အာ႐ံုမွာ ေရာက္ေရာက္လာရတာလဲ
ငါမၾကၫ့္ပဲနဲ႔ မင္းမ်က္ႏွာ ဘာလို႔ ျမင္ျမင္ေနရတာလဲ
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ပိတ္ဖံုးလို႔
ၾကယ္ေတြ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္း ေႁကြက်ေနတယ္
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဟာ အလွေမြးကန္ထဲက ငါးတစ္ေကာင္လို အသက္ရွဴၾကပ္လို႔
အႏိုင္ရသူသာ မွန္ကန္သူအစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္
ၿမံဳေနတဲ့ သစ္ေစ့
မီးမကူးေတာ့တဲ့ ဂက္စ္မီးျခစ္
က်ည္မထြက္ေတာ့တဲ့ ေသနတ္
အမိူက္ပံုးထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္
ငါဘယ္တံုးကမွ ဒစ္ပလိုေမစီကို ေရွ႔တန္းမတင္ခဲ့ဘူး
ငါမင္းကို သတိမရဘူးလို႔ လိမ္ညာမေျပာခ်င္ဘူး
ညည မင္းနာမည္ ေယာင္ေယာင္ ေအာ္မိမွာေတာင္စိုးရတယ္
မင္းေၾကာင့္ ငါ့အိပ္ခ်ိန္ေတြ နည္းသြားတယ္
မင္းေၾကာင့္ ငါ့အာ႐ံုေတြ ေထြျပားေနတယ္
ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ နားမလည္ေသးတာ
မင္းကို ငါ နားလည္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး
ငါ အငိုက္မိတဲ့အခါ ငါ့အသံမွာ ငါ့စိတ္ကိုရွာေတြ႔ႏိုင္တယ္
အသံမထြက္ပဲ ငါဆိုညဥ္းေနတဲ့သီခ်င္းဟာ လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ပဲ
ငါ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ျမားက စိုက္၀င္ဖို႔ေနရာ ရွာေဖြေနရဆဲ။ ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
07 August, 2008
ဆူးျခစ္ရာမ်ား
Labels:
My poem
Subscribe to:
Posts (Atom)
