ငါစိတ္ပ်က္မိရဲ႔
ေလသင္တိုင္းမ်ား
မင္းအလွကို တိုက္စားသြားၾက..
ႏွစ္ကာလမ်ား
မင္းအလွကို နင္းေျခမြၾက..
ငါ နမ္းရိူက္ခဲ့ဖူးတဲ့
မင္းႏူတ္ခမ္းက မွဲ႔နက္ေလး
မလွႏိုင္ေတာ့ပါလား
ငါ ရူးမိုက္စြဲလန္းခဲ့ဖူးရဲ႔
မင္းပါးျပင္ထက္က ပါးခ်ိဳင့္ေလး
ဘယ္ဆီမွာလဲ အခ်စ္ရယ္
အခုမ်ားေတာ့
မင္းခႏၵာကိုယ္အဆီေတြတက္
မင္းဟာ အသားတိုး၀က္တစ္ေကာင္လို
၀မ္းျပင္မွာ ဗိုက္ေခါက္ႀကီးေတြထြက္
ဂုပ္ေတြသိုး၊ ပါးစုန္႔ႀကီးကဟက္လို႔
ဟိုတုန္းကလို ငါ့အခ်စ္ မင္း..မလွႏိုင္ေတာ့ပါလား..
ေသာက္ရွဴးၾကယ္ကေလးေတြေတာင္
မနာလို၀န္တိုျဖစ္ဖူးရဲ႔
တစ္ခါက မင္းမ်က္၀န္း လဲ့ျပာေတြလည္း
အေရာင္ေတြမြဲေျခာက္လို႔..။
ကိုယ္ တယုတယ ပြတ္သပ္နမ္းရိူက္ခဲ့ဖူးရဲ႔
ပိတုန္းေရာင္ဆံျမၫွာေကသာလည္း
ဆံျခည္ေတြကၽြတ္လို႔၊ ေငြမင္ေတြစြန္းထင္း
ထိပ္ေတာင္ ေျပာင္လို႔ပါလား အခ်စ္ရယ္..
ေလာကဓံဆိုတာႀကီးက
ငါတို႔ ရိုမန္းတစ္စိတ္ကူးေတြကို
သက္ဆိုးရွည္ခြင့္မေပးခဲ့
ၿမီးေကာင္ေပါက္က
ငါ ေျပာခဲ့ဖူးရဲ႔
ရဲရဲေတာက္ အခ်စ္ေၾကျငာစာတမ္းေတြလည္း
ခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိ
ငါ ရွက္မ်ားေတာင္ရွက္မိပါရဲ႔… ကြယ္။
အခ်စ္ရယ္
အရာရာဟာ
ေျပာင္းလဲေနခဲ့တယ္…။ ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
16 July, 2009
ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းသို႔ သတိတရ
Labels:
My poem
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
ကဗ်ာဖတ္ၿပီးတရားရသြားတယ္....
mie nge
မိုးဦးက်ပြင့္လန္းတဲ့
ဇီဇ၀ါပြင့္ေတြေတာင္ ႏြမ္းရေသးတာပဲ။
သင့္ကိုယ္သင္လဲ မွန္ထဲ ျပန္ၾကည့္ပါ
ဇရာဆိုတာ လိင္မခြဲျခားဘူး
သင္လဲ တေန႔အိုရဦးအံ့ ... ။
ကဗ်ာလာဖတ္သြားတယ္ ကုိျငိမ္းခ်မ္းေရ။
ငါတို႔ ရိုမန္းတစ္စိတ္ကူးေတြကို
သက္ဆိုးရွည္ခြင့္မေပးခဲ့
ၿမီးေကာင္ေပါက္က
ငါ ေျပာခဲ့ဖူးရဲ႔
ရဲရဲေတာက္ အခ်စ္ေၾကျငာစာတမ္းေတြလည္း
ခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိ
ငါ ရွက္မ်ားေတာင္ရွက္မိပါရဲ႔… ကြယ္။
ဒီလိုပဲေပါ့ကဗ်ာဆရာေရ......
Post a Comment