ကမၻာပ်က္အလြမ္း

ႀကိဳးၫွိၿပီးတဲ့အထိ
ဘာသီခ်င္းတီးရမွန္းမသိဘူး
ခံစားတတ္မယ္ဆိုရင္
သစ္ရြက္ကေလးလူပ္ခါေနသည္လည္း
စြဲမက္ဖြယ္ဂီတပင္
ေႏြရာသီဟာအခန္းထဲမွာေခၽြးေတြရႊဲနစ္လို႔
အဲဒီပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ
အရုပ္က်ိဳးျပတ္လဲက်ေနတာ
အေသြးအသားအသိညာဏ္တို႔ရဲ႔အစုအေ၀း
သက္ရွိခႏၵာကိုယ္တစ္ခုမဟုတ္လား။
ေနေရာင္ျခည္ရုပ္သိမ္းခံလိုက္ရတဲ့ညေနခင္းဟာ
ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာအတိ
ေလွာင္အိမ္ထဲကခ်ိဳးကူသံဟာ၀မ္းနည္းပက္လက္
က်ေနာ့္ေရွ႔ကနံရံမွာ
အျဖဴေရာင္အရိပ္ေတြယိမ္းထိုးလူပ္ခါေနတာ
ေျခာက္ႀကိဳးကေ၀စုန္းမေတြပညာျပေနတာလား
လေရာင္မွတ္လို႔ေငးစိုက္ၾကည့္လိုက္မိတာ
မီးစုန္းျဖစ္ေနလို႔မ်က္စိကိုက်ိမ္းစပ္သြားတာပဲ
အခန္႔မသင့္ရင္ေတာကၽြမ္းတဲ့မုဆိုးလည္း
ေတာေမွာက္တာခံရႏိုင္သည္ပင္
အထီးက်န္မူေ၀ဒနာဟာအနီေရာင္လက္လက္ေတာက္ပ
ထုထည္သိပ္သိပ္သည္းသည္းနက္နက္ရိူင္းရိူင္း
စကားေတြေျပာခ်င္ေနတယ္
စကားေျပာေဖာ္မရွိဘူး
အလုပ္ လုပ္ခ်င္တယ္
အလုပ္ခန္႔မယ့္သူမရွိဘူး
က်ေနာ့္ဒဏ္ရာကို ေဖးကူမဲ့သူမရွိဘူး
က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ကို ဘယ္သူမွနားမလည္ႏိုင္ဘူး
က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔
အရက္ျဖတ္လိုက္တယ္
မိတ္ေဆြမဟုတ္ေတာ့လို႔
မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔နဲ႔လမ္းခြဲလိုက္တယ္
ကမၻာပ်က္မွာႀကိဳသိေနသူတစ္ေယာက္
သေဘၤာေမွာက္မွာေတြးေၾကာက္မေနေတာ့ဘူး..။……။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
၂၁ ဇူလိုင္ ၀၉