မဟူရာတမ္းခ်င္း (သို႔မဟုတ္) ဆရီခြန္သို႔ေပးစာ

(ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ အတြက္ေရးသည္)

“သို႔ ခ်စ္ေသာဆရီခြန္”

ၾကယ္တစ္လံုးေႂကြတိုင္း
ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးျဖစ္တဲ့ကမၻာေျမမွာ
ကမၻာေဟာင္းတခုပ်က္စီးတိုင္း
ကမၻာသစ္တခုျဖစ္ေပၚလာရိုးလား

အခုငါဖတ္ေနတဲ့
ငါ့ဒိုင္ယာရီေဟာင္းစာအုပ္ထဲမွာ
မင္းနာမည္ဟာ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား
အခုငါရပ္ေနတဲ့ကတၱရာလမ္းကေလးေပၚမွာ
ငါတို႔အတိတ္ဟာ ထင္ထင္ရွားရွား။

ခြန္ဆရီခြန္..
လူတစ္ေယာက္ဟာဘ၀မွာ
တႀကိမ္တခါေတာ့အခ်စ္နဲ႔ေတြ႔ဖူးၾကမွာပဲ
မင္းဟာငါခ်စ္ေသာ ငါ့ဆရီခြန္ျဖစ္တယ္။

“ဧၿပီ ၁၄၊ ၁၉၉၇..”
လင္းထိန္ေတာက္ပစူးရွေသာေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ
လူငယ္တစ္ေယာက္
ႏုပ်ိဳ၊ တက္ႂကြ၊ ဖ်တ္လတ္၊ လန္းဆန္း

အျဖဴနဲ႔အမဲ အခ်စ္နဲ႔အမုန္းသာသိေသာလူငယ္တစ္ေယာက္..
ေရပက္ခံကားေတြၾကား..
ရႊင္ျမဴးေအာ္ဟစ္ကခုန္ေနတဲ့လူေတြၾကား..
အ၀ါေရာင္ေလဟာနယ္ထဲမွာ..
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လမင္းထိန္ထိန္သာတာျမင္ခဲ့ဘူးတယ္..

ရင္သပ္လိွဳက္ေမာဖြယ္ရာမင္းအလွကိုျမင္ျမင္ျခင္း
ကိုယ္က်ဆံုးသြားခဲ့တာ၀န္ခံပါရေစ
ခ်စ္ေသာဆရီခြန္
လက္ထဲကေရခြက္ကိုျပၿပီးမင္းကိုေရပက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းငါခြင့္ေတာင္းေတာ့
ငါ့ရဲတင္းမွဳကို အၿပံဳးနဲ႔တုန္႔ျပန္မွဳက
ႏူးညံ့ျငင္သာလြန္းတယ္
ကားမွန္တံခါးကိုခ် ငါကမ္းေပးတဲ့
စံပယ္ပန္းကံုးကိုလွမ္းယူလိုက္တဲ့
မင္းလက္ေျခာင္းကေလးေတြဟာ လွပေျပျပစ္လိုက္တာ
“ဆ၀ါ့ဒီပီမိုင္းခ” တဲ့ မင္းႏူတ္ခမ္းလွလွေလးကို အသက္မရွဴမိဘဲ ငါဟာေငးေမာ
ငါေတာင္းလို႔ မင္းဖုန္းနံပါတ္ကို မင္းေငြစကၠဴ ၁၀၀ ခ်ပ္ေပၚ
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴခ်ေရးေပးေတာ့
အဲဒီပိုက္ဆံေလး ကာလေတာ္ေတာ္ၾကာ ကိုယ္သိမ္းထားျဖစ္ခဲ့တယ္။

သႀကၤန္အတက္ေန႔
မင္းနဲ႔ငါအတူတူေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ခဲ့တာကစလို႔
ရက္မွလေတြကူးတဲ့အခါ
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာအခ်စ္အေၾကာင္းမေျပာျဖစ္ၾကပဲ
ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါစို႔..

ဒီလိုနဲ႔ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
ၿမိဳ႔ရိုးေဟာင္းက်ံဳးနံေဘးခံုတန္းေလးဟာမင္းသားျဖစ္
စင္ထရယ္အေပၚထပ္ကရုပ္ရွင္ရံုဟာေအာင္သြယ္ျဖစ္
လမ္ေမာေခ်ာလမ္းမေပၚကႏြားႏို႔ဆိုင္ကေလးဟာမင္းသမီးျဖစ္
စီအမ္လ္ယူကမ္းပတ္ထဲကေကြ႔တီယိုဆိုင္ကေလးဟာသက္ေသျဖစ္
ဒိြဳင္ဆူထစ္ေတာင္ေပၚဘုရားရယ္..
နမ္ေမာေခ်ာလမ္းမႀကီးေပၚကတနဂၤေႏြေစ်းတန္းကေလးရယ္..
မဲပင္းျမစ္နံေဘးကရြာကေလးေတြရယ္ဟာဇာတ္ပို႔ေတြအသီးသီးျဖစ္ခဲ့..။

ဆရီခြန္ေရ..
ေျမာက္ပိုင္းႏွင္းဆီရဲ႔
ေဆာင္းခ်မ္းျမျမညေတြမွာ
တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ဆြဲ
တစ္ေယာက္ရင္ခြင္ထဲတစ္ေယာက္တိုး၀င္ရင္း
လြိဳင္ကထံုမီးေမွ်ာပြဲကေရာင္စံုမီးလံုးေတြလို
မင္းမ်က္ႏွာမွာ ပန္းမ်ိဳးတစ္ရာပြင့္ လမင္းတစ္ရာသာခဲ့ဖူးတယ္…

ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႔႔မွမပါပဲ
ရင္ဖြင့္ၿပီး၀င္လာတဲ့မင္းအခ်စ္က
မဟူရာထက္နက္နဲတဲ့အရာမ်ိဳး
တခါတခါ
ငါ့အသားထဲအထိမင္းကိုယ္သင္းနံ႔ဟာထဲထဲ၀င္၀င္
သၾကားလံုးထက္မင္းႏူတ္ခမ္းေတြကခ်ိဳၿမိန္လို႔
ငွက္ေတာင္ေမြးလိုမင္းအေရျပားႏူးညံ့ညက္ေညာေခ်ာမြတ္
မင္းမ်က္၀န္းေတြအစဥ္အၿမဲခ်ိဳၾကည္လဲ့ခ်စ္ရည္ရႊန္း
ဆရီခြန္
မင္းႏွလံုးသားက
ႏွင္းဆီစိုက္တဲ့မင္းလက္ဖ၀ါးေတြထက္ပိုမိုႏူးညံ့
ကိုယ့္ေလာက္မင္းအေပၚဆိုးတဲ့လူရွိမွာမဟုတ္ဘူး
မင္းေလာက္ကိုယ့္အေပၚေကာင္းတဲ့လူမရွိဘူး

ဘ၀ဟာ
မင္းထင္သေလာက္သာေတာင့္သာယာမရွိခဲ့ဘူးခြန္ဆရီခြန္
မင္းကိုၿပံဳးျပေနခဲ့ေပမဲ့၊ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာႏံုးေနတယ္
စိုးရြ႔ံစိတ္က နာတာရွည္ေရာဂါလို
ကိုယ့္ခႏၵာကိုယ္မွာစြဲကပ္ေနတဲ့ ေသရာပါဒဏ္ရာ
အခုထိကိုယ့္ကိုႏွိပ္စက္တယ္..

ႏွင္းဆီစိုက္ခင္းပိုင္ရွင္ဘြဲ႔ရၿပီးစမိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္
ေျခသလံုးအိမ္တိုင္အိတ္ပ္ဇိုင္းတစ္ေယာက္
ေန႔နဲ႔လေရႊနဲ႔ျမမျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး..

ကိုယ့္ထက္သာတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကိုစြန္႔ခြာၿပီး
မင္းကိုယ့္အနားေနခဲ့တယ္
ကိုယ့္အရိုင္းဆန္မွဳမွာ
မင္းေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးခဲ့တယ္..
ဒါေပမဲ့
မင္းကတိုယိုတာကားအသစ္ကိုစီးနင္းေနခ်ိန္မွာ
ကိုယ့္မွာကိုယ္ပိုင္စက္ဘီးတစ္စီးမရွိခဲ့ဘူး
မင္းကဘတ္ေငြေထာင္ေက်ာ္တန္အက်ၤီလွလွေလးေတြ၀တ္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ
ကိုယ္ကႏိုင္ငံျခားကအလကားေပးပို႔လာတဲ့
ေဘထုတ္ထည္ေတြဆင္ျမန္းလို႔
ကိုယ္နဲ႔အျပင္တြဲသြားတြဲလာ မင္းသိကၡာက်ခဲ့မွာ အမွန္ပဲ..

မုန္႔စားတိုင္း..
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျဖစ္တိုင္း..
ေလွ်ာက္လည္တိုင္း..
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္..ကုန္ကုန္ေျပာရရင္
မင္းပိုက္ဆံပဲသံုးေနရတာၾကာေတာ့
မင္းဖုန္းဆက္ၿပီး အျပင္သြားဖို႔ခ်ိန္းမွာေတာင္ကိုယ္ေၾကာက္လာခဲ့တယ္..

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က အဆံမရွိေပမဲ့ ဟန္ေတာ့အျပည့္ပဲ
မင္းအလွမွာယစ္မူးခဲ့ေပမဲ့
မင္းရဲ႔ခ်စ္ၾကင္နာျမတ္ႏိုးမွဳမွာအႀကိမ္ႀကိမ္လဲက်
ရုန္းထြက္ရန္ခက္လွေပမဲ့
(အေျခအေနအရပ္ရပ္ကိုသိတဲ့အခါ)
ခ်စ္ရဲ႔လားတဲ့ ေမးတဲ့မင္းကို
ကိုယ္မင္းကိုမခ်စ္ဘူးလို႔
တေန႔မွာေခါင္းမာမာနဲ႔ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္..

ကိုယ္ဟာ
စာနာေထာက္ထားငဲ့ၫွာသနားရမွန္းမသိေသာ
ဘာဆိုဘာမွမသိေသာ
တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့လူမိုက္ပါကြယ္

၁၉၉၉၊ ဇူလိုင္မိုးမည္းသဲမဲစြာရြာသြန္း
ခႏၵာကိုယ္မွာမိုးေရစက္ေတြစိုရႊဲလို႔
ေဖြးေဖြးဆြတ္အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ၤီပါးေလးမင္းခႏၵာကိုယ္ထဲစြဲ၀င္လို႔
မင္းတို႔ရိုးရာလက္လုပ္ ဆူဗီနီးယား ငွက္ရုပ္ကေလးႏွစ္ရုပ္ကိုင္လို႔
မင္းေရာက္လာခဲ့တယ္
သစ္ကိုင္းေပၚနားေနတဲ့ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကိုယ့္ကိုေပးတယ္
ေကာင္းကင္ထဲထိုးတက္ပ်ံသန္းေတာ့မဲ့ ငွက္ကေလးကိုမင္းယူသြားတယ္။
ကိုယ္မသိဘူး။ အဲဒီေန႔ကကိုယ့္ဆီကမင္းအၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီဆိုတာ။

ဒီလိုနဲ႔
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
ကိုယ္ဟာလူၾကမ္းလံုးလံုးျဖစ္
ကိုယ့္သမိုင္းဟာအမဲစက္စြန္းထင္းရစ္ခဲ့ၿပီ။

ဆရီခြန္ေရ..
ကိုယ္ဟာေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။
ကိုယ္ဟာေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီဆရီခြန္။
ပုဂံကိုခ်စ္သလို
ဇင္းမယ္ကိုလဲ ခ်စ္တတ္ခဲ့ၿပီ
ဧရာ၀တီကိုခ်စ္မိသလို
ေခ်ာက္ဖရားနဲ႔မယ္ပင္းျမစ္ေတြကိုလည္း
ကိုယ္ခ်စ္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။

ဗမာဘုရင္ဦးေအာင္ေဇယ်ကိုေလးစားသလို
မင္းတို႔ေျမ၊ မင္းတို႔ေရ၊ မင္းတို႔အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုလည္း
ကိုယ္အခုေလးစားတတ္ခဲ့ပါၿပီ..ကြယ္။

ခ်စ္ေသာ ဆရီခြန္ေရ
အရင္တံုးကလို
ေႂကြက်လာတဲ့ၾကယ္စင္တစ္လံုးကို မင္းၿပံဳးျပျဖစ္ေသးလား
တေမွ်ာ္တေခၚက်ယ္၀န္းတဲ့မင္းႏွင္းဆီခင္းအစပ္ကကြပ္ပစ္မွာထိုင္ၿပီး
လေရာင္ကိုမင္းေငးေမာၾကည့္ျဖစ္ေသးရဲ႔လား
မင္းထိုင္ေနတဲ့ခံုတန္းစပ္နားအထိညြတ္က်လာတတ္တဲ့
ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြကိုေကာအားပါးတရ
မင္းနမ္းရိူက္ျဖစ္ေသးရဲ႔လား..။

အခုေနျပန္ေတြ႔ရင္
ကုိယ့္မ်က္၀န္းေတြကေနကိုယ့္ရင္ထဲမင္းျမင္ေအာင္ၾကည့္လွည့္ပါ
ကိုယ့္အျပဳအမူကေန ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုရေအာင္ဖတ္လွည့္ပါ
အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနတဲ့မင္းမ်က္ႏွာမွာ ဒီထက္ထပ္ၿပီးၿပံဳးျပစရာမလိုေတာ့ေအာင္
ကမၻာေျမမွာမင္းအၿပံဳးေတြနဲ႔လွ်ံက်ေနခဲ့ၿပီ..။
ခ်စ္တယ္ ဆရီခြန္
မင္းတို႔ပိုင္တဲ့မင္းတို႔ႏိုင္ငံေျမသားစိုင္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး
ငါေျပာမယ္
မင္း စိတ္္
မင္း ႏွလံုးသား
မင္းခႏၵာကိုယ္
မင္း လုပ္ေနတဲ့အလုပ္
အားလံုး..
အားလံုး..
အရာအားလံုးကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္..။

ကိုယ္ဟာ
ျမစ္အားလံုးကိုလိွဳက္လိွဳက္လွဲလွဲခ်စ္တတ္ခဲ့ၿပီ
သစ္ပင္တိုင္းကိုၾကင္ၾကင္နာနာၾကည့္တတ္ခဲ့ၿပီ..။

ဟုတ္တယ္ ဆရီခြန္
ညီရင္းအစ္ကိုစိတ္ဓါတ္နဲ႔
ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ မဲေခါင္ဟာ
ကမၻာတည္သေရြ႔ စီးဆင္းေနလိမ့္မယ္။
မင္းရိုးသားမွဳ
စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့မင္းစိတ္ရင္းေစတနာ
ၿပီးေတာ့ မင္းေမတၱာတရား
မင္းခႏၵာကိုယ္ေသြးေၾကာမွ်ဥ္ေတြစီးဆင္းေနသ၍
စီးဆင္းေနလိမ့္မယ္ ကိုယ္ယံုၾကည္တယ္။

သေဘာၤဥၾသသံဟာ
ျမစ္ရဲ႔ဆည္းလည္းသံပါ
မင္းသြားေနက် မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းနံေဘးတစ္ေနရာရာမွာ
မင္းေရာက္ေနခဲ့တယ္ဆိုရင္
ေခါင္တိုင္ကေန ေကာင္းကင္ေပၚတက္သြားတဲ့
မီးခိုးေငြ႔ေတြ ေလထုထဲေပ်ာက္ကြယ္မသြားခင္
ကိုယ့္ကိုစကားတခြန္းေျပာခြင့္ေပးပါ
ကိုယ့္စိတ္ရင္းနဲ႔ေျပာတဲ့ေတာင္းပန္စကား
မင္းရွိရာအရပ္ေဒသဆီေရာက္ႏိုင္ပါေစသား...

ဆရီခြန္ေရ..
၀ါရြက္ေတြနဲ႔လမ္းကေလးေပၚနင္းေလွ်ာက္ရင္း
အခု
ကိုယ္မင္းကိုသတိရေနတယ္
ေၾကြက်ေနတဲ့သစ္ရြက္၀ါေလးေတြေငးၾကည့္ရင္း
အနိစၥ သေဘာကိုကိုယ္ဆင္ျခင္ေနခဲ့မိတယ္...

ကိုယ္ယံုၾကည္တယ္ ခ်စ္ေသာဆရီခြန္
အခ်စ္ဆိုတာ ရယူျခင္းလဲမဟုတ္ဘူး
ေပးဆပ္ျခင္းလဲမဟုတ္ဘူး
အခ်စ္ဆိုတာေရွးကုသိုလ္
စိတ္ေကာင္းရွိရင္ေပါင္းရမယ္..။…။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၂

(ဧၿပီ ၂၀၁၀ တြင္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႔မွာေရးခဲ့၊ အဆံုးမသတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ၊ အခု ၂၀၁၂ ခ်စ္သူမ်ားေန႔အတြက္ ျပန္ေရးပါတယ္။)