ပယင္းေရာင္ေန႔မ်ား

စူပါ-ပါ၀ါ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး
ၿမိဳ႔ျပေဆာင္းညမွာ
ပုဆိုးၿခံဳေကြးရင္း၊ ငါ ေဆြးေနမိရဲ႔

ဘယ္သူယံုမွာလဲ
အိုဘားမားနဲ႔ ငါနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႔တည္းသားေတြပါလို႔ေျပာရင္
ရုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ႏြဲ႔ေနတာ မဟုတ္ရပါဘူးကြာ
ဘယ္သူ ယံုမွာတဲ့လဲ
ငါ့မွာ ရည္းစားမရွိပါဘူးလို႔ေျပာရင္

ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ
ေလာ္ဘီလစ္ေတြ
အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ
ေမွာ္ဆရာေတြ၊ လူညာေတြ
အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ
ကဗ်ာေရႊေခတ္ဘယ္ေတာ့ျဖစ္မွာလဲ

စိတ္မပ်က္နဲ႔၊ သူငယ္ခ်င္း
အေမရိကန္စီးပြားပ်က္ကပ္မွာ
သူေဌးသမီးလည္း ေသြးမႀကီးႏိုင္ပါဘူး

အေနာက္မွာေက်ာင္းမတက္ဖူးရင္
ဗိုလ္လိုမမွဳတ္တတ္ရင္
လူတလံုးသူတလံုး မျဖစ္ေတာ့ဘူးလား

စိတ္ကူးက မသစ္ေတာ့ဘူး
မ်ိဳးဆက္က မသစ္ေတာ့ဘူး
ငါ့ကဗ်ာေတြ သစ္ဖို႔
ကဗ်ာနဲ႔ငါ မ်က္ႏွာျပန္သစ္ေနရ
ပင္ပမ္းလွပါၿပီကြယ္

ရာဇ၀င္မွာ
ဘုရင့္ေနာင္ ေဖာင္ဖ်က္ခဲ့ဖူးတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ
သူရဲေကာင္းကို ႐ုပ္တုထုၿပီး ကိုးကြယ္ရမယ္

သစၥာေဖာက္ေတြမရွိပဲ သစၥာဆိုဖို႔ လိုပါ့မလား
သစၥာဆိုၿပီး သစၥာေဖာက္သြားတာလည္းရွိတယ္

ရြာသူေႏွာက္ယွက္ရင္ ရြာသူကို ေတာထုတ္မယ္
ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္ အရူးေထာင္ပို႔ရမယ္
ထူေနတဲ့ အေရခြံကို ဓါးနဲ႔ နာနာထစ္မယ္

ေက်ာက္ထြင္း အကၡရာတိုင္း
သမိုင္းမဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္း

မဲေဆာက္မွာ အိမ္သာက်ဥ္းတူးရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
အေမရိကားမွာ ဆူရွီလိပ္ရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
မင္း ေျခတစ္လွမ္းဟာ
ကုေဋတစ္သန္း တန္ပါေစ။ ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္