သာသနာေျမေတာင္
ခ်ိတ္ပိတ္ခံရ..
ရဟန္းသံဃာေတြလည္း
ဒုကၡသည္ျဖစ္ရ..
ေနစရာမဲ့
စားစရာမဲ့ ျဖစ္ၾကရ..
ခြက္ဆြဲကိန္းႀကံဳရ..
သံဃာစင္ေပၚ ေခြးတက္တဲ့
အိုဘယ့္ အေမွာင္မိုက္ဆံုး ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲ
ငါတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားကိုေခါင္းျဖတ္ေတာ့
တေခတ္လံုးၾကပ္တယ္
ငါတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ သံဃာကိုသတ္ေတာ့
တေခတ္လံုး ငတ္တယ္
ငါတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ သာသနာကိုဖ်က္ေတာ့
တေခတ္လံုးပ်က္တယ္
ငါတို႔ ဦးခိုက္ရာဟာ
ဘုရားလား စစ္သားလား
ဗုဒၶကို မိစၦာက စစ္ေၾကျငာလိုက္ၿပီ
အေမွာင္ေခတ္မွာ ဘုရားမပြင့္ႏိုင္
အရည္းႀကီးေတြကို အေနာ္ရထာေမာင္းထုတ္သလို
ေခြးသူေတာင္းစားေတြကို ငါတို႔ ေမာင္းထုတ္ၾကရမယ္
မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ေရ
ဗမာ့ေသြးကို ျပၾက
အသက္႐ွဴေနေပမဲ့
ရွင္သန္ျခင္းေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ဘ၀
ေထာင္မက်ေပမဲ့ မလြတ္ေျမာက္တဲ့ဘ၀
လူစစ္ေပမဲ့ လူမျဖစ္တဲ့ဘ၀
ေမြးလာကတည္းက ေသဆံုးေနခဲ့ၿပီးသား ငါတို႔အတြက္
ေသဆံုးျခင္းဆိုတာ အဆန္းတၾကယ္ကိစၥမဟုတ္။
ေက်ာတခင္း
ထမင္းတနပ္နဲ႔ေတာ့
လူမျဖစ္ႏိုင္
အေပါစားတပ္မက္မွဳအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ၾက
အေရးေတာ္ပံုဆိုမွေတာ့
ႀကံဳသလို ပုန္ကန္ၾကရမယ္
သပိတ္စံု သူပုန္ထရမယ္
ေသရင္ေျမႀကီး ရွင္ရင္ေရႊထီးေဟ့။ ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
၂ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၇
02 December, 2007
ခံကတုတ္
Labels:
My poem,
ေရးသူအႀကိဳက္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
အသက္႐ွဴေနေပမဲ့
ရွင္သန္ျခင္းေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ဘ၀
ေထာင္မက်ေပမဲ့ မလြတ္ေျမာက္တဲ့ဘ၀
လူစစ္ေပမဲ့ လူမျဖစ္တဲ့ဘ၀
ေမြးလာကတည္းက ေသဆံုးေနခဲ့ၿပီးသား ငါတို႔အတြက္
ေသဆံုးျခင္းဆိုတာ အဆန္းတၾကယ္ကိစၥမဟုတ္။
အလြန္ထိမိတဲ့စကားလံုးေကာင္းေလးေတြပါဘဲ..ကဗ်ာဆရာေရ
Post a Comment