ကဗ်ာဆရာ၏ ေၾကာက္စိတ္

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ငါစဥ္းစား
ေလထဲမွာလြင့္သြားတဲ့ အေတြးစေတြကမ်ား
ကဗ်ာျဖစ္လာတာကရွားပါး
ငါ့မွာ အတတ္ပညာကလည္း ခပ္နဲနဲ
အႏုပညာကလည္း ခပ္က်ဲက်ဲ
အဘိဓမၼာကလည္း ခပ္မြဲမြဲ
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔
ပါရမီဓါတ္ခံကလည္း မသဲမကြဲ
ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ငါစဥ္းစား

ဒုကၡသည္ႏိုင္ငံက ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ဟာ
“အခ်စ္” အေၾကာင္း မၾကာခဏေရးဖို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား ငါစဥ္းစား
အႏုပညာဟာ မင္းနဲ႔ ငါ့ၾကားက အေဖ်ာ္ေျဖခံပစၥည္းတစ္ခုလား
ငါ့စိတ္ေတြအေၾကာေလွ်ာ့ဖို႔ အႏုပညာကို ဓါးစာခံ လုပ္ခိုင္းသင့္သလား
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို မင္းသိေအာင္ေျပာျပလိုက္ဖို႔
အႏုပညာကို အသံုးခ်သင့္သလား

အိပ္ေရးမ၀ေသးပဲနဲ႔ ျမင္းစီးလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား ငါစဥ္းစား
ညစာမရွိေသးပဲနဲ႔ ဂ်နီဖာလိုပက္ဇ္ကို ခ်စ္ေရးဆိုလိုက္ဖို႔ သင့္ပါ့မလား

အႏုပညာဟာ ငါ့အတၱေတြရဲ႔ ေက်းကၽြန္လား
အႏုပညာဟာ ငါ့မာနေတြကို ခင္းက်င္းျပသဖို႔လား
အႏုပညာဟာ ငါ့အေၾကာေတြေျဖေလွ်ာ့တဲ့ ေဘာလံုးကြင္းတစ္ခုလား
ဒါမွမဟုတ္ ငါ့႐ူးသြပ္မွဳေတြရဲ႔ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းလား
ငါဟာ အႏုပညာအတြက္လား
အႏုပညာဟာ ငါ့အတြက္လား
ငါ့ေခါင္းထဲမွာ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔႐ွဳတ္ေထြး
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ခ်ေရးလိုက္ဖို႔ ငါ လက္တြန္႔ေနမိတယ္။ ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၇