မိုဒီလ်ာနီ

လန္းဆန္းတက္ႁကြေနတဲ့အခါ
မင္းသားတစ္ပါးလို ထည္၀ါခန္႔ျငားၿပီး
သူစိတ္ဓါတ္က်တဲ့အခါ
တေစၦတစ္ေကာင္လို အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္တယ္
သူ႔ႏွလံုးသားက ေရာင္စံုသက္တန္႔တစ္ခုလို
တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ပလို႔
သူ႔အေသြးအသားထဲမွာေတာ့
အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြ ရနံ႔ေတြ
ျမစ္ေရလို တရေဟာျဖတ္သန္းစီးဆင္း
တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ႐ိုင္းတိရစၦာန္တစ္ေကာင္လို ဆူညံေပါက္ကြဲတတ္ၿပီး
တစ္ခါတစ္ခါ သခ်ၤိဳင္းတစ္စျပင္တစ္ခုလို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္တတ္သူ
"မိုဒီလ်ာနီ"
မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ နံ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း
အႏုပညာ တေစၦတစ္ေကာင္
ကင္းဘတ္စေပၚက်လာတဲ့ ေရာင္စံု ေဆးစက္ေတြမွာ
သူ႔၀ိညာဥ္ဟာ ကပ္ညိလို႔
သူ႔ဆီမွာ အခ်စ္က ေပါင္မုန္႔အသိုးတစ္လံုး
သူ႔ဆီမွာ အခ်စ္က တစ္႐ွဴးအေဟာင္းတစ္ခု
တစ္ခါတခါ
အခ်စ္က သူ႔အတြက္ ႏွင္းဆီျဖဴတစ္ပြင့္လည္းျဖစ္ရဲ႔
ညေပါင္းမ်ားစြာ
ရင္ခြင္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ေမာင့္မတ္ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ
အ႐ိုးကြဲေအာင္ေအးတဲ့ ပါရီေဆာင္း ႏွင္းထုေအာက္မွာ
ကိုယ္လံုးတီး ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ေလးရဲ႔ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ
ေမာႀကီးပမ္းႀကီး သူရွာေဖြေနခဲ့တဲ့ အရာ
အလွနဲ႔ သစၥာလား
အခ်စ္နဲ႔ အႏုပညာလား..

ကမၻာေျမအတြက္ အခ်စ္နဲ႔အသစ္ေတြကိုပဲ အၿမဲတမ္းေပးခဲ့တယ္
သူျပန္ရခဲ့တာက အေဟာင္းအျမင္းအပုတ္အသိုးေတြ
ဓါးတစ္ေခ်ာင္းလို ခၽြန္ထက္တဲ့ အႏုပညာ
သာမန္မ်က္စိနဲ႔ၾကၫ့္ရင္ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး
ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွသူမၾကည့္ဘူး
ေသြဖည္မူမရွိဘူး၊ ေရွ႔ကိုပဲ မရပ္မနားသြားခဲ့
ထက္ျမက္တဲ့ အႏုပညာကို
သာမန္ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားၾကည့္လို႔ မေတြ႔ထိႏိုင္ဘူး
မာနဟာ အေသြးအသားထဲမွာ
ေမြေဟာက္တစ္ေကာင္လိုပါးျပင္းေထာင္ထ
သူ႔အႏုပညာဟာ သူ႔မာနအေရာင္အေသြးလို
အလံတလူလူ လြင့္လို႔
တစ္ေလာကလံုးကို နာက်ည္းေနတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္
တစ္ေလာကလံုးနဲ႔ ရန္တုဖက္ၿပိဳင္၀ံ့သူတစ္ေယာက္
အခ်စ္ကိုေတြ႔ရွိျခင္းဟာလည္း
ယဥ္ေက်းတဲ့ လူသားအျဖစ္ကို ရရွိျခင္းပါပဲ
“ဂ်င္ပ္း…ေရ”
ငါ့မ်က္လံုးေတြထဲ မင္းျမင္ေအာင္ၾကည့္လွၫ့္ပါ
အခ်စ္က ရမၼက္ထက္ ပိုၿပီးသိမ္ေမြ႔တဲ့အရာ
ငါ့ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေတြမွာ
ေပါင္မုန္႔နဲ႔ စပ်စ္သီးေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး
ဓမၼေတးသီခ်င္းေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး
အရက္ျပင္းျပင္းတစ္လံုး
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္
ၿပီးေတာ့
မီးလိုေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ငါ့အႏုပညာ
ေနာက္ထပ္ၿပီးေတာ့ေကာ ဘာေတြလိုအပ္ေသးလို႔လဲ…

ဘ၀တစ္ခုရခဲ့တယ္
ဘ၀တစ္ခုကို အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းၿပီး
တဖက္သတ္အဆံုးသတ္ စီရင္သြားခဲ့တယ္…။

မိုဒီလ်ာနီ ၁၉ ရာစု အီတလီပန္းခ်ီဆရာ

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္