ရွည္လွ်ားေသာေဆာင္းရက္မ်ားနဲ႔ အေ၀းကရြာကေလး

က်ေနာ့္အိမ္က ဟိုင္းေ၀းလမ္းမႀကီး ေဘးနားမွာ ကပ္ရက္ရွိတယ္။ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းပါၿပီး၊ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ႏွစ္ထပ္ရွိတဲ့ အလယ္အလတ္မႀကီးမေသး အိမ္တစ္လံုးပါ။ က်ေနာ့္အိမ္ ေဘးမွာေခတ္မီပံုစံ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ရြာလူႀကီးရဲ႔ ေဆးျဖဴသုတ္ တိုက္အိမ္ႀကီးတစ္လံုး ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ရဲ႔ ေနာက္ဖက္မွာေတာ့ ရြာလူႀကီးမိဘေတြရဲ႔အိမ္၊ အဲဒီအိမ္မွာ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ေနထိုင္ၾကတယ္။

က်ယ္၀န္းတဲ့ ၿခံ၀န္းထဲမွာ အိမ္သံုးလံုးဟာ ဖိုခေနာက္ပံုစံမ်ိဳး ေဆာက္လုပ္ထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္သံုးလံုးစလံုးကို ရြာလူႀကီး မိဘေတြကပိုင္ဆိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ လယ္ဧကမ်ားစြာ၊ အိမ္ၿခံေျမမ်ားစြာပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေတာသူေဌးေတြျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ရွင္အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးဟာ ရြာသားေတြအေပၚ ၾသဇာအလြန္ ေညာင္းပါတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္စနစ္လႊမ္းမိုးမင္းမူေနဆဲ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ သူေတြဆီမွာ ပစၥည္းမဲ့ေတြက ရိုက်ိဳးခယ ေနၾကဆဲ။

က်ေနာ့္အိမ္ကေလးက ရြာရဲ႔ အစြန္ဆံုး (ရြာထိပ္) မွာရွိၿပီး၊ ရြာထဲကို၀င္တဲ့ အဓိက လမ္းမႀကီး ကက်ေနာ့္ အိမ္ေရွ႔ ကေန ျဖတ္ေဖာက္ထား ပါတယ္။ အိမ္ေဒါင့္ ၿခံစည္း႐ိုး အျပင္ဖက္မွာ ပိုက္ဆံ အေႁကြေစ့ထည့္ၿပီးဆက္ရတဲ့ တယ္လီဖုန္း႐ံုေလး တစ္ခုရွိတယ္။ တယ္လီဖုန္း ႐ံုေလးကို ပုဂၢလိက တယ္လီဖုန္း ကုမၸဏီတစ္ခုက ပိုင္ဆိုင္တာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဖုန္း႐ံုေလးရဲ႔ အကာမွန္ထူထူ ေတြဟာ ရြာခံ ကာလသား လူငယ္ေတြရဲ႔ ခဲလံုးနဲ႔ေက်ာက္ခဲစာေတြေၾကာင့္ မၾကာခဏ ကြဲေၾကၾကရတယ္။ မၾကာခဏ အသစ္လဲလွယ္ ရတယ္။

အဲဒီတယ္လီဖုန္း႐ံုကေလးဟာ ရြာရဲ႔အမည္နာမနဲ႔တည္ရွိရာကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေအာက္မွာ ရွိၿပီး၊ အဲဒီေနရာတစ္၀ိုင္ဟာ ရြာကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ ညပိုင္းအရက္၀ိုင္းဖြဲ႔တတ္တဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္တယ္။ ေျခခင္းလက္ခင္းသာတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ရြာထဲက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြဟာ ညသန္းေခါင္သန္းလြဲအထိ စုေ၀းတတ္ ၾကတယ္။ ၀ိုင္းဖြဲစားေသာက္ ကခုန္ေပ်ာ္ပါးတတ္ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြ ၾကားက ဆက္ဆံေရး ဟာေတာ္ေတာ္ ပြင့္လင္းပံုရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရန္ျဖစ္တတ္ၾကၿပီး၊ အုပ္စုလိုက္ တိုက္ခိုက္တတ္ၾကတယ္။

က်ေနာ့္အိမ္ကေလးရဲ႔တစ္ဖက္ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမ ဟိုဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ သားသတ္႐ံု တစ္ခုရွိတယ္။ ညေနပိုင္း ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္ေတြ ေရာက္ရင္ ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြကို သားသတ္႐ံု ကေလးဆီ ကားေတြနဲ႔ လာပို႔ၾကတယ္။ ေခါင္းျဖတ္စက္ထဲကို မေရာက္ခင္ ငယ္သံပါ ေအာင္စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့ ကၽြဲႏြား အသံေတြကို က်ေနာ့္အိမ္ကေလးကေန တစ္ခါတရံ ၾကားရတတ္တယ္။

သားသတ္႐ံုပိုင္ရွင္ေတြဟာ ကၽြဲႏြားေတြကိုသတ္ဖို႔ျဖတ္ဖို႔နဲ႔ ကုန္ေခ်ာျဖစ္လာေအာင္ ခုတ္ဖို႔ထစ္ဖို႔ ျမန္မာ အလုပ္သမား လူငယ္ေတြကို ငွားရမ္းထားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေန႔ေတြမွာ သားသတ္႐ံု မီးဖို မီးခိုးေခါင္တိုင္က ထြက္လာတဲ့ မီးခိုးေငြ႔ေတြနဲ႔ အသားကင္နံ႔ စူးစူး၀ါး၀ါးကို က်ေနာ့္အိမ္ကေလးကေန ရေနတတ္တယ္။ ေရာင္းမကုန္တဲ့ အသားေတြ ပုတ္သိုးမသြားေအာင္ မီးဖုတ္လိုက္ၿပီးမွ ျပန္ေရာင္းၾကတယ္။ အိမ္ကေလး ေနာက္ဖက္ ၀ရံတာကေလးကေန ဟိုင္းေ၀းလမ္းမကိုျဖတ္ၿပီး ဟိုဘက္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ သားသတ္႐ံုက ျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္။

က်ေနာ့္အိမ္ကေလးရွိရာဘက္အျခမ္းမွာ ပင္မရြာမႀကီးတည္ရွိၿပီး၊ သားသတ္႐ံုဖက္အျခမ္းမွာ ေနာက္တိုး အိမ္စုေလးေတြရွိတယ္။ အိမ္စုေလးေတြ ဆိုေပမဲ့ တိုက္အိမ္ေတြ၊ ကၽြန္းအိမ္ႀကီးေတြ၊ အိမ္ႀကီးအိမ္ ေကာင္းေတြ။ သားသတ္႐ံုရဲ႔နံေဘး၀န္းက်င္မွာ လယ္ကြင္းေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္ေရွ႔ကေနထြက္၊ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမ ေပၚတက္ ၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ သားသတ္႐ံုဖက္အျခမ္းမွာ က်ေနာ့္႐ံုးရွိတယ္။ ကၽြန္းတိုင္လံုး ေတြနဲ႔ အုတ္ပတ္ကားတက္ၿပီး ရဲတိုက္ပံုစံေဆာက္ထားတဲ့ သံုးထပ္အေဆာက္အအံုဟာ ခန္႔ညားလွ တယ္။ အိမ္ပိုင္ရွင္ ဟာရြာလူႀကီးရဲ႔ ညီ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္ၿပီး၊ သူလည္း လယ္ေျမမ်ားစြာ၊ အိမ္ၿခံေျမမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္သူပဲ။ လူအမ်ားစုဟာ ၿမိဳ႔နဲ႔အတန္ငယ္အလွမ္းေ၀းတဲ့ အဲဒီရြာကေလးမွာ မေနလိုၾကတဲ့အတြက္ အိမ္ငွားခ ေစ်းသက္သာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

မၾကာေသးခင္ႏွစ္ေတြက က်ေနာ္တို႔႐ံုးနဲ႔ သားသတ္႐ံုအၾကားက လယ္ကြင္းတစ္ခ်ိဳ႔ကို ငွားၿပီး၊ ထိုင္၀မ္စီးပြားေရး သမားေတြဟာ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုတစ္ခု လာတည္တယ္။ စက္႐ံုစတည္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မိုးေတြစရြာေနၿပီ။ ေဂၚထိုးကားႀကီးေတြ၊ ေျမသယ္ကားႀကီးေတြ၊ စက္ပစၥည္းေတြ အကူအညီနဲ႔ လယ္ကြင္းကို ေျမခဲေတြဖို႔ၾကၿပီး၊ ႀကီးမားတဲ့ စက္႐ံုႀကီးတစ္ခုကို တက္သုတ္႐ိုက္ ေဆာက္ခဲ့တယ္။ သိန္းေပါင္းမ်ားကုန္က်မဲ့ ေဆးသားအျပာေရာင္ သုတ္ စက္႐ံုႀကီးဟာ အဲဒီႏွစ္က မိုးကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စတင္ လည္ပတ္ ေတာ့တာပဲ။

စက္႐ံုက စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ စက္႐ံုမွာပဲ အလုပ္သမားေတြက ေနထိုင္ၾကတာဆိုေတာ့ သူတို႔စြန္႔ပစ္တဲ့ အမိူက္ေတြ၊ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိန္က သဘာ၀အတိုင္းသာယာခဲ့တဲ့ ေတာသဘာ၀အလွအပေတြဟာ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္ေလးမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့မွာပဲလို႔ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ေတြကို ေျပာခဲ့မိ ေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔႐ံုးအေနာက္ေဖး ၀ရန္တာ ကေနၿပီးၾကည့္ရင္ စက္႐ံု၀င္းကို အေပၚစီး ကေန ျမင္ေနရတယ္။ စက္႐ံု ဆင္းခ်ိန္ ေတြမွာဆိုရင္ အလုပ္သမားေတြ လူပ္ရွားေနတာကိုပါ ျမင္ရတတ္တယ္။

ၿပီးေတာ့ လူေတြမ်ားလာရင္ ပုလိပ္ေတြ႐ူပ္လာၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ေလး ႐ူပ္ေထြး သြားမွာကို က်ေနာ္ေတြးပူေနခဲ့မိတယ္။ မၾကာပါဘူး.. စက္႐ံုေနာက္ေဖးလယ္ကြင္းထဲမွာ လူသတ္မူတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း စက္႐ံု စတင္လည္ပတ္ခ်ိန္ကစၿပီး ေရတြက္ရင္ ေလးငါးလ အတြင္းမွာပဲ စက္႐ံုလည္ပတ္မူတစ္ခုလံုး ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ရပ္ဆိုင္းသြားတယ္ဆိုတာ မသိေပမဲ့ စက္႐ံုမွာ မွီခိုေနရတဲ့ ျမန္မာလုပ္သားေတြ၊ သူတို႔ကိုမွီခိုေနရတဲ့ မိသားစုေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ အလုပ္အကိုင္ရႏိုင္တဲ့ ေနရာသစ္ကို ထြက္ခြာသြားၾက ရေတာ့တယ္...

ညေနပိုင္း အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ေတြမွာ ေညာင္းညာပင္ပမ္းမူေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ဒုတိယထပ္ အေနာက္ေဖး ဘက္က ၀ရံတာေလးမွာက်ေနာ္ အၿမဲတမ္း တိတ္တဆိတ္ရပ္တန္႔ၿပီး ေလညင္း ခံျဖစ္တယ္။ အဲဒီ႐ံုး ၀ရန္တာေလးကေန ၾကည့္ရင္ အေနာက္ေဖးဘက္မွာ တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးကို ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ျမင္ကြင္း႐ွဴခင္းေတြက ရာသီလိုက္ၿပီးေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္။

မိုးရာသီမွာဆိုရင္ စိမ္းလန္းတဲ့ ကတၱီပါလယ္ကြင္းေတြ.. တမန္းဆီနံ႔၊ ေကာက္ပင္ရနံ႔ေတြကို သယ္ေဆာင္ လာတဲ့ေလညင္း.. တစ္ခါတစ္ခါ ေကာက္စိုက္သမေတြသီဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံကိုပါ ေလညင္းက ေဆာင္ယူ လာတတ္ေသးတယ္။ လယ္ကြင္းအစပ္မွာ လယ္သမားေတြ စိုက္ထားတဲ့ ကၽြန္းသစ္ေတာ၀ိုင္း ကေလး တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ မိုးရာသီမွာေတာ့ လယ္ကြင္းေတြထဲက ေျမာင္းကေလးေတြနဲ႔ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ေျမာင္းေဘးေတြမွာ ေဒသခံအမ်ိဳးသမီးေတြ ငါးမွ်ားတံကိုယ္စီနဲ႔ ငါးမွ်ားေနၾကတာေတြ႔ၾကရတယ္။ ဒီေဒသမွာ အမ်ိဳးသားေတြက ငါးမမွ်ားပဲ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကပဲ ငါးမွ်ားတတ္ၾကတယ္။

ေဆာင္းရာသီေတြမွာဆိုရင္ ပဲပင္၊ ေျပာင္းပင္၊ ႀကံပင္၊ ေဆးရြက္ႀကီးပင္၊ ဖရဲပင္ေတြကို တေမွ်ာ္တေခၚ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ စိမ္းစိမ္း စိုစိုနဲ႔ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္ ႐ိုးမသြားခဲ့ဘူး။ ေဆာင္းစိုက္ခင္းေတြကိုျဖတ္ၿပီး တိုက္ခတ္ လာတဲ့ေလညင္းရနံ႔က တမ်ိဳး ထူးျခားတယ္… ညိဳးညိဳးညံ့ည့ံကေလး။

အိမ္ေနာက္ေဖးက မာလကာ၊ သံပရာ၊ နာနတ္၊ မန္က်ည္းပင္ေတြေပၚက ငွက္ကေလးေတြရဲ႔ ေတးဂီတသံကိုပါ ညေနခင္းေတြမွာ ၾကားရ တတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ၿပီး၊ ငွက္သံေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္ဟာ အားလံုးကို ေမ့ေန တတ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔႐ံုးနဲ႔ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုၾကားမွာ ေျမနီခင္းထားတဲ့ လမ္းကေလးရွိေသးတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ မွာရွိတဲ့ တေမွ်ာ္ တေခၚ လယ္ကြင္း ေတြကိုျဖတ္ၿပီး ေျမနီလမ္းကေလးကေန ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားလိုက္ မယ္ဆိုရင္ ေဒသခံ ေက်းရြာသံုး ေလးရြာက စုေပါင္း တည္ထားတဲ့ ထံုးျဖဴေစတီကေလး တစ္ဆူရွိတယ္။ ႏို၀င္ဘာ လမွာ ဘုရားပြဲ ႏွစ္စဥ္ လုပ္ေနၾက။ ေစတီတ၀ိုက္ဟာ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး၊ သီးပင္စားပင္ေတြ၊ ေတာင္သူေတြ ပိုင္တဲ့ လက္လုပ္ငါးေမြးကန္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ ေဆာင္းညေနခင္း ေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ လယ္သမားေတြ႐ိူ႔တဲ့ ေတာင္ယာ မီးခိုးေငြ႔ေတြနဲ႔ ေစတီပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးဟာ အံု႔မိူင္းေနတတ္တယ္။

မနက္ေစာေစာအိမ္ကေန႐ံုးကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသြားေနက်။ ညေနေမွာင္ရီၿဖိဳးဖ်အခ်ိန္၊ အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ ၀ရံတာကေလးမွာရပ္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႔လို႔၀တဲ့အခ်ိန္က်မွ အိမ္ကေလးကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သြားေနက်။ ေႏြေႏြမိုးမိုးေဆာင္းေဆာင္း မပ်က္မကြက္ စူးစူးနစ္နစ္ က်ေနာ္ လုပ္ခဲ့ဘူးတယ္။

က်ေနာ့္အိမ္ေဘး ဟိုင္းေ၀းလမ္းမႀကီးကေန ေျမာက္ဘက္ကိုဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ အသီးအႏွံ ေတြနဲ႔ ပန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး အမ်ားဆံုး ထြက္ရွိရာ ျဖစ္တဲ့ ဖုတ္ဖတ္ဆိုတဲ့ ေတာင္သူ ၿမိဳ႔ကေလးကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီကေနဆက္သြားရင္ အုန္းဖ်န္အမည္ရတဲ့ ဒုကၡသည္စခမ္းနဲ႔ အဲဒီကေန ဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ ႏိုဖိုးဆိုတဲ့ ဒုကၡသည္စခမ္းရွိတယ္။ ႏိုဖိုး ဒုကၡသည္စခမ္းကို သြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ရက္ခရီး နီးနီးၾကာတယ္။ ေတာင္ပတ္လမ္းဆိုေတာ့ အေကြ႔ အေကာက္ ေတြမ်ားတယ္။ မိုးတြင္းဆိုရင္ ကားေတြမၾကာခဏ တိမ္းေမွာက္တတ္ၾကတယ္။

အိမ္ေဘးဟိုင္းေ၀းလမ္းမႀကီးကေနၿပီး ေတာင္ဘက္ကိုသြားရင္ေတာ့ ၿမိဳ႔ေတာ္တည္ရွိရာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီခရီးကလည္း တရက္နီးနီး ၾကာတယ္။

အဲဒီပတ္၀န္းက်င္တ၀ိုက္က ရြာသူရြာသားေတြက ေတာင္သူလယ္သမားေတြမ်ားတယ္။ ေတာင္သူဆိုေပမဲ့ ေငြေၾကးျပည့္စံုၾကတယ္။ တႏွစ္ကို သံုးသီးစား စိုက္ၾကတယ္။ ကားစီး ႏိုင္ၾကတယ္။ လယ္ထဲအထိေျမနီခင္း လမ္းေတြေဖာက္ထားတယ္။ ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ ေတြနဲ႔ လယ္ထဲကိုသြားတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ေရစုပ္စက္ေတြနဲ႔ ေရတင္ၿပီး အသီးအႏွံေတြ စိုက္ၾကတယ္။

ကၽြဲႏြားေတြနဲ႔ လယ္မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး၊ ေခတ္မီစက္ပစၥည္း နည္းကိရိယာေတြနဲ႔ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးၾကတယ္။ လူရွိတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးရွိတယ္၊ တယ္လီဖုန္းလိုင္းရွိတယ္၊ ေရပိုက္နဲ႔ သြယ္ယူထားတဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေရေပးေ၀ေရးစနစ္ရွိတယ္။ နယ္စပ္အစြန္အဖ်ား ရြာငယ္ေလး တစ္ရြာကေန ႏိုင္ငံတကာကို အင္တာနက္ အီးေမးကေနတစ္ဆင့္ အဆက္ အသြယ္လုပ္လို႔ ရတယ္။ ဖုန္းဆက္လို႔ရတယ္။

႐ုပ္၀တၱဴဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေပမဲ့ ရြာသားေတြရဲ႔ အသိပညာကေတာ့ ၿမိဳ႔ႀကီးသားေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္မတန္း ႏိုင္ေသးတာ ၀န္ခံရမယ္။ ေက်းလက္ သဘာ၀ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္ၾက တယ္။ အရက္ကေလး တျမျမနဲ႔ေနၾကတယ္။ ရြာက ဆံပင္ၫွပ္ဆိုင္၊ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ေတြမွာ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဖက္ဆိုရင္ သက္လတ္နဲ႔ သက္ႀကီးပိုင္း အမ်ိဳးသားေတြ စု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔ ေနၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ပညာ သင္ယူသူ ရွားပါးေနဆဲပဲ။ လြယ္လြယ္ကူကူ တတ္ဆင္လို႔ရေပမဲ့ အင္တာနက္ အီးေမးလ္သံုးစြဲသူ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ရွိေနေသးတယ္။

ရြာကေန ဟိုင္းေ၀းလမ္းမႀကီးနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လယ္ကြင္းျပင္ ေတြၾကားထဲမွာ ရြာနဲ႔ ၿမိဳ႔ကေလးကို ဆက္သြယ္ ထားတဲ့ ကတၱရာခင္းလမ္းမငယ္ တစ္ခုရွိတယ္။ ရြာသားေတြက အဲဒီလမ္းကေလးကေန ၿမိဳ႔ကိုကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ သြားၾကတယ္။ အဲဒီရြာငယ္ကေလးထဲမွာကိုပဲ စက္႐ံုအလုပ္႐ံု ငယ္ငယ္ေလးေတြ ေလးငါးေျခာက္ခု ရွိတယ္။ အားလံုးမွာ ျမန္မာျပည္သား အလုပ္သမားေတြကို ခန္႔ထားတယ္။

ရြာကေလးကေန ဟိုင္းေ၀းလမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး ေတာင္ဘက္ကို သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ ရြာကေလး တစ္ရြာရွိေသးတယ္။ အဲဒီရြာဟာ တစ္ခ်ိန္က ဦးႏုရဲ႔ ပီသံုးလံုး ပါတီရဲေဘာ္ေတြ အေျခစိုက္တဲ့ ဌာနခ်ဳပ္စခန္း ျဖစ္တယ္။ ဦးသြင္ဦးေဆာင္ တဲ့ အလယ္ပိုင္းတိုင္းစခန္းေပါ့။ အဲဒီတံုးက ဦးသြင္တို႔အုပ္စုဟာ ရြာထဲမွာတင္ ေအေက ေသနတ္ေတြ ကိုင္တြယ္ၿပီး ေနထိုင္ၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။

အဲဒီရြာမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကို ေရေပးေ၀တဲ့ ဆည္တစ္ခုရွိတယ္။ ဆည္ထိပ္မွာ ဦးႏုတည္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ ဘုရားတစ္ဆူလည္း ရွိတယ္။ ဘုရားက အေတာ္အတန္ ႀကီးေပမဲ့ ေဒသခံ အာဏာပိုင္ ေတြက ျပန္လည္ျပဳျပင္မူ မလုပ္ၾကဘူး။ ဦးႏုကိုယ္တိုင္လည္း အၿပီးသတ္ေအာင္ တည္သြားႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။

ညပိုင္းလူေျခတိတ္ ခ်ိန္ေတြမွာဆိုရင္ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနတဲ့ ကားသံေတြကို က်ေနာ့္အိမ္ကေလးကေန ဆူညံစြာၾကားေနရ တတ္ပါတယ္။ ပုစင္းရင္ကြဲ သံေတြ.. တစ္ခါတစ္ခါ စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုးေဟာင္တတ္တဲ့ ေခြးအူသံေတြကလြဲရင္ ရြာကေလး ဟာ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခါတခါမွာေတာ့ မူးယစ္ေနတဲ့ ကားသမားက လမ္းေပၚက ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းသူ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကို ၀င္တိုက္သြားတာ ေတြကလြဲရင္ ရြာကေလးဟာ ေအးခ်မ္းပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကာလေတြၾကာလာေတာ့ ရြာကေလးဟာ က်ေနာ့္ဇာတိေမြးရပ္လိုျဖစ္လာတယ္။ ေဒသခံရြာသားေတြ ကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို သိၾကတယ္။ ရန္မမူၾကဘူး။ ေဖာ္ေရြၾကတယ္။ ေဆာင္းရက္ေတြမွာ သခြပ္ပြင့္ေကာက္၊ ညေနခင္း ေျမနီလမ္းကေလးေတြမွာ လမ္း ေလွ်ာက္၊ ေႏြရက္ေတြမွာ တမာရြက္ႏုခူး၊ ေစတီကေလးကိုသြားဖူး၊ မိုးရက္ေတြမွာ ေဒသခံေတြဖမ္းလာတဲ့ ဖားငါးေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရင္းနဲ႔ ရြာကေလးဟာ က်ေနာ့္ရဲ႔ ဒုတိယအိမ္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာတယ္။ ခုေတာ့ ရြာကေလးဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ထဲကို ထဲထဲ၀င္၀င္ တိုး၀င္ လာခဲ့ၿပီး.. လယ္ကြင္းေတြပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ နယ္စပ္အစြန္အဖ်ားက ရြာငယ္ကေလးအေပၚမွာ က်ေနာ့္ရဲ႔ ခင္မင္တြယ္တာမူဟာ ႀကီးမားသထက္ ႀကီးမား လာခဲ့တာ ျငင္းဆန္လို႔ မရႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပိုစ့္တြင္အသံုးျပဳထားေသာပံုမွာ အင္တာနက္ကေနရွာထားတဲ့ ထုိင္းရြာကေလးတစ္ရြာရဲ႔ပံု ျဖစ္ပါတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္