မတ္ ၁၃ အသားကင္ဆိုင္ ေႏြဦးညေနခင္း

အဲဒီညေပါ့
အလိုမတူပဲ လမင္းကို ငါ ခ်စ္တင္းေႏွာခဲ့မိတာ
ေႏြဦးက ႐ူးေလာက္ေအာင္ ဖမ္းစား
အေ၀းက ငါေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ ေရာက္လာလတၱံ႔ေသာ အ၀ါေရာင္အလင္းတစ္စ
ငါ့ ခႏၵာကိုယ္က နာက်င္ျခင္းမဲ့ အိုႀကီးအိုမ ၀ိညာဥ္တစ္စ
ေလထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္လို႔ ေပါင္းဖက္ေမြ႔ၾက
အဲဒီတဒဂၤမွာ ညက ငါ့ကို ပ်ားရည္နဲ႔ ၀မ္းခ်ခဲ့။
ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ
ၾကယ္ေတြ လင္းလက္မေနခဲ့ပါ
သူကေလးရဲ႔ မ်က္လံုးေတြပဲ တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပလို႔ေနၾက
သူစိမ္းဆန္ေပမဲ့ ယဥ္ေက်းျပဴငွာတဲ့ ေရေမႊးရနံ႔သင္းပ်ံ႔ပ်႔ံကေလး
ရင္ထဲအထိ တိုးလွ်ိဳးေပါက္ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္
ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတယ္
အဖြင့္အပိတ္ျမန္ၿပီး အလိုမက်တဲ့ စကားေတြေျပာတတ္တဲ့ ႏူတ္ခမ္းပါးကေလး
ငါ သတိလက္လြတ္ ေငးၾကၫ့္ေနမိတဲ့အရာ
သူကေလးရဲ႔ ေဆးေရာင္စံုျခယ္သ လွပတဲ့မ်က္ႏွာ
အဲဒီခဏကေလးမွာ
တပ္မက္စိတ္ဟာ မီးတစ္စလို ရင္ကိုေလာင္ၿမိဳက္
ႏွလံုးသားဟာ ပရမ္းပတာ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္လို႔
သံေခ်းတက္ ဓါးမတစ္ေခ်ာင္းဟာ
ေရခဲစိမ္ပန္းသီးကို ခြဲစိတ္ဖို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူးကြာ
ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ ခက္တဲ့ အဲဒီ အလင္းတစ္စကိုပဲ
အငမ္းမရ ငါဟာ ဖမ္းဆုပ္
ကေလးရယ္
မင္းမ်က္လံုးေတြ ရီေ၀ေနခဲ့
အခ်စ္က ရင္ဘတ္ထဲအထိ ၀င္ၾကၫ့္မွ ျမင္ရတဲ့ အရာမ်ိဳး
အဲဒီ ခါးသက္လြန္းတဲ့ေ၀ဒနာ
အလြမ္းဆိုတာ အလင္းထက္ ပိုျမန္တတ္သလား
မေ၀းလိုေပမဲ့ ေ၀းခဲ့ရ
မထားလိုေပမဲ့ ထားခဲ့ရ
မင္းအပါးက ထျပန္လာခဲ့ရေပမဲ့
သူပုန္ဆန္ေနက် ကိုယ့္၀ိညာဥ္ဟာ အခုထိ ကိုယ့္ဆီ ပန္ေရာက္မလာေတာ့။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္