ေဆးစက္က်ရာ ဆြဲထားတဲ့ကဗ်ာ

ေဆးသားေတြစြန္းထင္သြားေအာင္
ကဗ်ာနဲ႔ ပန္းခ်ီကားကိုဖ်န္းပက္လိုက္တယ္။

ဒီကေမာင္ႀကီးရယ္ေလ
ခ်စ္လိုက္ရတာ
“ႏွင္း..” ရယ္။

ညကမက္တဲ့ေဆာင္းအိပ္မက္ထဲမွာ
"ႏွင္း.." ရယ္ေလ
အျဖဴေရာင္ဆြတ္ဆြတ္ေဖြးေဖြးအုလို႔က
ကိုယ့္ကိုလက္ယပ္ၿပီးေခၚေနတယ္။

စိတ္ညစ္တယ္ “ႏွင္း..” ရယ္
လမ္းထိပ္ကခ်ီးမြမ္းေနက်အေဒၚႀကီး
ကြယ္ရာမွာ ႏွင္းအေၾကာင္းမေကာင္းေျပာေနတာ
ကိုယ္နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရတယ္။
 
အသိဉာဏ္ဆိုတဲ့ကန္႔လန္႔ကာပါးပါးေလးသာ ျခားမေနေတာ့ရင္
လူနဲ႔တိရစၦာန္ဘာကြာျခားေတာ့မွာလဲ
မသိစိတ္မ်ားစြာစိတ္ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့လူ႔ဘံုေလာကႀကီး
ငါ့အေၾကာင္းေတာင္ငါမသိေသးတာ
မနက္ျဖန္ခါဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာငါမသိႏိုင္ဘူး။

အဲဒီတိုးလ်ိဳးေပါက္ျမင္ေနရတဲ့အခန္းငယ္ထဲ
ခ်စ္သူ “ႏွင္း..” မ်ားပုန္းေအာင္ေနေလမလား
စိတ္ကူးယဥ္မိသူငါသာ ရူးမိုက္သူျဖစ္ေတာ့တယ္။

“ႏွင္း..ေရ”
“ႏွင္း..ေရ”
ကိုယ့္လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္မိေသာအရာမ်ား
ေရႊျဖစ္ပါေစသား
ေရငတ္သူေရရေစ..
အစာငတ္သူအစာရေစ..
ကိုယ့္မ်က္၀န္းနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိေသာ မ်က္လံုးမ်ား
အားအင္အသစ္ျဖစ္ေစသား။

ယာခင္းထဲကေျခသြားလမ္းကေလးအဆံုး
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတာင္ယာတဲေလးတစ္လံုး
ဘ၀ကိုစိတ္ေသာကပူေလာင္ျခင္းနဲ႔ကင္းေ၀းရာ
ၿငိမ္းေအးခ်မ္းျမအဆံုးသတ္ခ်င္သလား
စြန္႔လႊတ္မူတိုင္းမွာ စြန္႔စားမူပါခဲ့တယ္။

အသက္ႀကီးလာေလကိေလသာအမိုက္ေတြနည္းပါးေလ
အသက္ႀကီးလာေလကုသိုလ္စိတ္ပြားမ်ားေလ
အဲဒီဂုဏ္ေမာက္တဲ့လူ႔ဘ၀။

ေသခါနီးလူနာကို Long Live သြားလုပ္ေနရင္
ေနာက္ေျပာင္တာနဲ႔တူမေနဘူးလား
ငါကလည္းလူတစ္မ်ိဳး ေဆာင္းဦးေပါက္ၿခံမီးရူိ႔တဲ့
မီးခိုးေတြရဲ႔ရနံ့ကိုခံစားလို႔ရတယ္
စားေသာက္ဆိုင္ကေညွာ္န႔ံကိုခံစားလို႔မရဘူး။

ေဆးသားေတြစြန္းထင္သြားေအာင္
ကဗ်ာကို ပန္းခ်ီကားနဲ႔ပက္ဖ်န္းလိုက္တယ္။

ဒီကေမာင္ႀကီးရယ္ေလ
ခ်စ္လိုက္ရတာ
“ႏွင္း..ရယ္”။


ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္