မိုးညေနခင္း

မိုးရြာထဲကို ငါေငးၾကည့္ေနမိ
မိုးရြာထဲမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့
အေရျပား မြဲေျခာက္ေျခာက္ လူမမာ႐ုပ္ေပါက္ေနတဲ့
အမ်ိဳးသမီးေတြကို ငါေငးၾကည့္ေနမိ
လက္ထဲမွာ ဟင္းခ်က္စရာ တိုလီမုတ္စ ပစၥည္းေတြ ဆြဲလို႔
ကေလးေတြ လက္ကို ဆြဲလို႔
စက္႐ံုဆင္းခ်ိန္ ညေနခင္းေစ်းတစ္ခုက ျပန္လာၾကတဲ့
အသက္အရြယ္မ်ိဳးစံု ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ

ငါေရာက္ေနတာက
ျမန္မာျပည္သား (၁.၇) သန္းကို ထမ္းပိုးထားရတဲ့
ျမန္မာဆိုရင္ ႏွာေခါင္း႐ံွဳ႔တတ္တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ
ငါေနေနတာက
ပုလိပ္အဖမ္းၾကမ္းၿပီး
သူစိမ္းဆန္တဲ့ ၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ႔မွာ
အဲဒီႏိုင္ငံမွာ
ေစ်းသည္က ေဖာက္သည္ကို ငတ္သလို
ပုလိပ္ေတြက ေငြကိုငတ္တယ္
အဲဒီႏိုင္ငံမွာ
အလိုမတူပဲ ဇိမ္ခန္းမွာ ေရာင္းစားခံလိုက္ရတဲ့
ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြရွိတယ္
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံကို မၾကားဖူးတဲ့
တရားမ၀င္ ျမန္မာအလုပ္သမား ကေလးငယ္ေတြရွိတယ္
အဲဒီႏိုင္ငံမွာ
ျမန္မာေတြရဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ပုဂၢလိႅကမာနဟာ
တစ္စစီ ႐ိုက္ခ်ိဳးခံထားရတယ္။
ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့အခါ
ဘ၀ဟာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အနိႏၶာ႐ံုပဲ
တခ်ိဳ႔က သုခေတြစံစား
တခ်ိဳ႔က ဒုကၡေတြခံစားလို႔

ငါလြမ္းေနမိတယ္
ငါလြမ္းေနမိတာ
ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ရတဲ့ ၀ီစကီ ပုလင္းတစ္လံုး မဟုတ္ဘူး
ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ အတိတ္ဘ၀ မဟုတ္ဘူး
ဖုန္ထူၿပီး ဗြက္ေပါတဲ့ ငါ့ေမြးရပ္ေဒသ ေျမလတ္က ၿမိဳ႔ကေလးမဟုတ္ဘူး
သူငယ္ခ်င္းေတြမဟုတ္ဘူး ငယ္ခ်စ္ဦးမဟုတ္ဘူး
တကယ္ေတာ့ ငါလြမ္းေနမိတာ ေသခ်ာလွတယ္မဟုတ္ေပမဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ရွိတဲ့ အနာဂတ္ပါ
ငါစဥ္းစားေနမိတယ္
မငိုပဲနဲ႔ လူေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်ရတာလဲ
ျမန္မာအလုပ္သမားေတြရဲ႔ ခႏၵာကိုယ္က ထြက္တဲ့
နံေစာ္တဲ့ ေခၽြးနံ႔ေတြထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိေနတယ္
သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြဆီကရတဲ့ အေကာင္းစားေရေမႊးဆြတ္ထားတဲ့ ကိုယ္သင္းရနံ႔မွာ
ေခါင္းပံုျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့ တရားမ၀င္အလုပ္သမားေတြရဲ႔ လုပ္အားခေတြရွိတယ္

ဆႏၵနဲ႔ လက္ေတြ႔ဘ၀ဟာ တစ္ထပ္တည္းဘယ္ေတာ့ က်မွာတဲ့လဲ
လူအမ်ားနဲ႔ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ ေရငံုႏူတ္ပိတ္ေနရမလားငါစဥ္းစား
ဒီထက္ပိုေကာင္းတာမရွိလို႔ ရွိတာကိုပဲ ေရြးခ်ယ္လိုက္ရ
ျဖစ္သင့္ေပမဲ့ ျဖစ္မလာတဲ့အခါ ဒီလိုပဲ ေျဖသိမ့္ေနရ
တကယ္ေတာ့ ရွင္သန္းျခင္းဆိုတာ မျမင္ရတဲ့ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုပါပဲ
ငါကထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနတယ္
ငါ့မ်က္လံုးေတြက မိုးရြာထဲကို ဆက္ေငးၾကည့္ေနဆဲ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ငါ့ကို စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့တဲ့ ငါ့ကိုယ္ေစာင့္နတ္ဟာ စိတ္ေကာက္ၿပီး
အေ၀းကို ထြက္ေျပးသြားေလရဲ႔။

28 April, 2008 – 6:30 PM
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္