အ႐ိုးခံအလွနဲ႔ ေတာကစပယ္

ၿမိဳ႔ႀကီးသူနဲ႔မတူ
တစ္မူျခား
အ႐ိုးခံသဘာ၀နဲ႔
ေတာစံပယ္ပန္းအလွေရ

မိုင္အေထာင္အေသာင္းကိုျဖတ္လို႔
မင္းရွိရာအရပ္ဆီ
ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာပါးလိုက္ပါရဲ႔
ခ်စ္ႏွမ ၾကားရပါေစေတာ့

ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္
ေနညိဳညေနခ်မ္း
ေရခပ္ဆင္းလာ
ေတာပန္းအလွကို
ခ်စ္စကားေျပာရင္
စိတ္ဆိုးမွာလား

စိတ္ကူးနဲ႔တင္
အ႐ိုးခံအလွမွာ
ကိုယ့္ခံတပ္ကေလး
ၿပိဳက်သြားၿပီ
ရြာႀကီးသူစံပယ္ႏြဲ႔ေရ
႐ိုးေျမက်ေပါင္းပရေစလား

အသားေတာ္ညိဳျပာညက္နဲ႔
မင္းပါးျပင္ႏွစ္ဖက္က
ေရႊဘိုသနပ္ခါးပါးကြက္က်ား
ျမင္ရစဥ္တစ္ခဏ
ျမတ္ႏိုးစိတ္ဟာ
ထိမ္းမႏိုင္သိမ္းမရ

ရြာတစ္႐ိုးမွာ
မင္းျဖတ္ေလွ်ာက္စဥ္
မင္းဆံေကသာဦးက
စံပယ္တစ္ခက္
ေလေ၀့ေတာ့
နဖူးေပၚကပိုကယို၀ဲက်
ငါ့ရင္မွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါဘိေတာ့

မင့္အၿပံဳးမွာ
မိတ္ကပ္ပါးပါးလိမ္းမထားပါလား..

အမ္ထရာေဆာင္း ႐ိုက္ၾကည့္စရာမလိုပဲ
မင့္ရင္ထဲထိ တိုးလွ်ိဳးေပါက္ ျမင္ေနရပါလား..

မင့္အနာဂတ္စီမံကိန္းမွာ
ေရႊေတြ ေငြေတြ မပါ
အေရာင္ေတြျခယ္မထားပါလား
အဲဒါ..
ကိုယ္ေမာႀကီးပမ္းႀကီး ရွာေဖြေနခဲ့တဲ့အရာ

အို.. ခ်စ္ႏွမေရ
တမန္းဆီန႔ံသင္းပ်ံ႔ပ်ံ႔ မင္းေျခဖ၀ါးကိုဆုပ္နယ္ပရေစ
ေကာက္ႏွံကိုင္တဲ့ မင္းလက္ၾကမ္းၾကမ္းေတြနမ္း႐ိူက္ပရေစ
ေခၽြးနံ႔သင္းတဲ့ မင္းကိုယ္ခႏၵာ ေထြးေပြ႔ပရေစ
ေမာင္ႀကီးအခ်စ္ဟာ အ႐ိုးခံပါကြဲ႔
ယံုလိုက္ေတာ့ စပယ္ႏြဲ႔ေရ

“ကၽြန္ကလား မယားေတာသူ” ေရွး႐ိုးစကား
မင္းတို႔အရပ္သူေတြကိုၫႊန္းေရာ့သလား
အ႐ုိးခံသဘာ၀နဲ႔ ေတာစံပယ္ပန္းအလွေရ
မင္းကိုခ်စ္ၾကင္မိတဲ့စိတ္
ကိုယ္ေတာ့ တစ္ျပားသားမွ
ေလွ်ာ့မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။..................။

၀န္ခံခ်က္။ ။ ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးေနက် ေက်းလက္ေတးေတြကို လြမ္းဆြတ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ဒီကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႔ပါတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္