အနီးအေ၀း မိုင္တိုင္မ်ား

အခ်စ္နဲ႔ အမုန္းသာ မရွိေတာ့ရင္
ဘ၀က ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာပင္။

ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္
ပ်ားရည္ဆမ္းမထားတဲ့ မြဲေျခာက္ေျခာက္ အထီးက်န္ေန႔ရက္ေတြ
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း မခ်ိၿပံဳးၿပံဳးရင္း
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ထင္းမီးဖိုလံွဳရင္း။

ခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဆံုမိတဲ့အခါတိုင္း
အခ်စ္ေရးကိစၥကို ေမးေမးေနၾက
အေၾကာင္းျပခ်က္ ေရေရရာရာ မရွိေပမဲ့
ယေန႔တိုင္ လူပ်ိဳဘ၀ကို ခံုမင္ေနမိဆဲ။

ရွင္သန္ခဲ့ၾကတယ္
ေမြးလာကတည္းက ေသဆံုးခ်ိန္အထိ
တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔
အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ မရွိေတာ့ရင္
လူတစ္ေယာက္ဟာ
ေရေသာက္ျမစ္ အျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္လိုပဲ။

ဘယ္အရာကမ်ား ေသခ်ာခဲ့လို႔လဲ
မနက္ျဖန္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္မျမင္ရတဲ့ အရာ
မေရာက္ေသးတဲ့ ကမၻာတစ္ခုပဲ။
လူေတြရဲ႔ အိုင္ဒီေရာ္ေလာ္ဂ်ီေတြ
အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲေနတယ္
အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့ ခံစစ္စည္း႐ိုးေတြေတာင္
အတံုးအ႐ံုး ၿပိဳက်ခဲ့ရတယ္။

ပါးစပ္က ထြက္က်လာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းအတြက္
တာ၀န္ခံဖို႔ လိုအပ္တယ္
ေရးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အတြက္
တာ၀န္ယူဖို႔ လိုအပ္တယ္
လွမ္းလိုက္တဲ့ ေျခတစ္လွမ္းဟာ
ေသနဂၤျဗဴဟာေျမာက္ဖို႔ လိုအပ္ေကာင္းလိုအပ္မယ္
လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘာမွမသိရင္လည္း
အေၾကာက္အလန္႔ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ေနရာတိုင္းမွာ
မိုက္ေသြးေတြ ႁကြျပေနဖို႔ မလိုအပ္ေပမဲ့
တစ္စံုတစ္ရာ ရဖို႔ဆိုရင္
မိုက္စိတ္ကို ေမြးျမဴၾကရလိမ့္မယ္။
ေနာက္က်ိေနတဲ့ အေတြးစေတြကို
တစ္ကန္႔စီ ရွင္းထုတ္ဖို႔
အနည္ထိုင္ေနတဲ့ ေသြးကို
ရဲေဆးတင္ေပးဖို႔ လိုေနတယ္။

ဘီလူးေတြေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ကို
အက်အ႐ံွဳးမရွိပဲ
လြယ္လင့္တကူနဲ႔ေတာ့ သိမ္းပိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္