ေခတ္မေကာင္းတဲ့အခါမွာလည္း
ရူးခ်င္ေယာင္မေဆာင္ဘူး
သားေကာင္မရလို႔လည္း
ျမက္မစားဘူး
ေတာေခြးအေတြ အူတိုင္းလည္း
ေခါင္းေထာင္မၾကည့္ဘူး
ယုန္သူငယ္နဲ႔လည္း
ပေရာပရီမလုပ္ဘူး
ျခေသၤ့ဟာ ေတာရဲ႔အေရာင္
ေတာင္ရဲ႔အရိပ္ကို သိတယ္
တိုက္လာတဲ့ ေလထဲကရနံ႔မွာ
ရန္သူလား၊ မိတ္ေဆြလားခြဲျခားသိတယ္
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔
၀မ္းနည္းပက္လက္ ေန႔ရက္ေတြမွာေတာင္
ျခေသၤ့ဆိုတာ အႀကီးျမတ္ဆံုးရွင္သန္တယ္။ ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
၂၅ မတ္၊ ၂၀၀၉
03 April, 2009
ျခေသၤ့
Labels:
My poem
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ကဗ်ာက ေကာင္းပါတယ္ ကုိျငိမ္းခ်မ္းေရ။ အိမ္ေထာင္
က်ခါစ အလုပ္မ်ားေနလုိ႕ က်ေနာ္လည္း ပုိ႕စ္အသစ္
မတင္ႏုိင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အားေပးလ်က္၊ ေရာက္
ပါတယ္။
ကိုျငိမ္းခ်မ္းေအာင္..အျပင္းစားေတြ ေပါက္ကြဲသံေတြၾကားမိသလိုပဲ။ ၾကိဳက္တယ္။ ဒီညက်ေနာ္ဆီလည္းလာလည္ပါဦး
ေကာင္းတယ္... လိုတိုရွင္းပါပဲ...
ရဲရင့္တဲ့ေကသရာဇာရဲ့ အားမာန္အၿပည့္ကို ေတြ႕ေနရပါတယ္ကဗ်ာဆရာေရ...
ကဗ်ာေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕ တကယ့္ျခေသၤ့ဘဲ
ျခေသၤ့ ကဗ်ာေလး မုိက္တယ္ဗ်ာ... ျခေသၤ့ရဲ႕ သရုပ္ေဖၚထားတာ သိပ္ပီျပင္တာပဲ... မေရာက္တာ ၾကာေနတာ.. လာလည္တ့ဲအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
Post a Comment