က်ေနာ့္ကို ခ်,ထားတဲ့ေကာင္ေတြကို
က်ေနာ္က ျပန္ခ်တယ္
က်ေနာ္က ခ်,ထားတဲ့ေကာင္ေတြက
က်ေနာ့္ကို ျပန္ခ်တယ္
ေဘာလံုးကစားတယ္ဆိုတာ
ပန္းနဲ႔ေပါက္တန္းကစားတာမဟုတ္ေတာ့
ထိခိုက္ဒဏ္ရာကိုယ္စီေတာ့ ရွိၾကတယ္
လက္ရည္မမွ်တဲ့ စိန္ေခၚသံေတြကို
က်ေနာ္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္
ခရာတြတ္ေနတာေတာင္
က်ေနာ့္နားရြက္ကို တံေတြးလာစြတ္ေနလို႔
ေဒါသနဲ႔ ဂိုးအျပတ္သြင္းပစ္ခဲ့တယ္
လူမကၽြံေအာင္ က်ေနာ္သတိထားကစားတယ္
ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္ျပန္မသြင္းမိေအာင္
က်ေနာ္ အေလးထားတယ္
အနီကဒ္ျပၿပီး အထုတ္ခံရေလာက္ေအာင္လည္း
က်ေနာ္ စည္းကမ္းမေဖာက္ဘူး
ရာသက္ပန္အနားယူရေလာက္တဲ့ ဒဏ္ရာမ်ိဳးရေအာင္လည္း
က်ေနာ္ သတိလက္လြတ္ မကစားဘူး
အရံခံုမွာ ထိုင္ေနရတဲ့အခါ
အသင္းေဖာ္ေတြကို အားတက္သေရာ အားေပးတယ္
ကိုယ္တိုင္၀င္ကစားရတဲ့အခါ
အေကာင္းဆံုး ေျခစြမ္းျပႏိုင္ဖို႔ အားေမြးတယ္
တသင္းတည္းသားခ်င္း ေျခခြင္မလွဲဘူး
ေနာက္ေက်ာကေန လက္သီးပံုးမထိုးဘူး
က်ေနာ္ပါ၀င္ကစားခြင့္ရတဲ့ အသင္းမွာ
က်ေနာ္ အေကာင္းဆံုးကစားခဲ့ပါတယ္။ ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
27 April, 2009
ေဘာလံုးနဲ႔ေရးတဲ့ကဗ်ာ (၁)
Labels:
My poem
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ညီေရ ကဗ်ာေလး ေကာင္းလိုက္တာကြာ
အကို႕ဘေလာ့မွာ ျပန္ေဖာ္ျပခ်င္လို႕ ခြင့္ေပးပါ...
ရပါတယ္အစ္ကို။ ခြင့္ေတာင္းေနစရာေတာင္ မလိုပါဘူးဗ်ာ။
အရံခံုမွာ ထိုင္ေနရတဲ့အခါ
အသင္းေဖာ္ေတြကို အားတက္သေရာ အားေပးတယ္
ကိုယ္တိုင္၀င္ကစားရတဲ့အခါ
အေကာင္းဆံုး ေျခစြမ္းျပႏိုင္ဖို႔ အားေမြးတယ္
နားလည္စြာ ခံစားသြားမိပါတယ္ ကဗ်ာဆရာေရ
brother!
this poem is really really good.
ကဗ်ာႀကိဳက္တယ္ ကိုထြဋ္ေရ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
ကိုျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ေရ ကဗ်ာကေတာ့ ျမန္မာ့သရုပ္ေဖာ္အစစ္တခုလို႔ခံစားမိပါတယ္
Post a Comment